Rozdział 29

Rozdział dwudziesty dziewiąty

Trudne sprawy

Ewa i Janusz postanowili po weselu dobrze się wyspać.

Wyjechali do Zakopanego dopiero w poniedziałek rano, zabierając ze sobą Freda. Po drodze wstąpili jeszcze na jeden dzień do Krakowa, po wspólnym namyśle zdecydowali, że zostawią psa u rodziców, a wracając do Warszawy, zajadą po niego.

- Mamo, czy na pewno nie będzie Wam przeszkadzał? - upewnia się Ewa, rozmawiając z teściową.

- Zapewniam cię, że nie, my z ojcem bardzo lubimy Fredzika. Kiedy Janusz mieszkał jeszcze tu w Krakowie, często z nim do nas wpadał.

- Ojej przepraszam zabrzmiało to tak jakbym ciebie obwiniała za to, że nasz syn jest teraz w Warszawie! - usprawiedliwiała się Grażyna.

- My się naprawdę bardzo z Marianem cieszymy, żeście się pobrali! - dodała z uśmiechem i uściskała synową.

- Mamuś ja nie wzięłam tego do siebie. Też się bardzo cieszę, że spotkałam i pokochałam Janusza i, że on pokochał mnie!

- To świetnie, bo już się bałam, że od samego początku waszego małżeństwa, pomyślisz sobie, że strasznie ze mnie wredna teściowa. - odetchnęła z ulgą starsza z kobiet.

- Opowiedz mi Ewuniu jak tam było w Paryżu? - zmieniła temat.

- Było super! To piękne miasto. Długo nie zapomnę tej naszej podróży. Marzyłam żeby tam pojechać, ale nie myślałam, że się tam znajdę! - odpowiedziała Ewa, uśmiechając się promiennie.

- Jeszcze raz chciałam podziękować za ten prezent! - dodała.

- Drobiazg, cieszymy się bardzo, że się Wam podobało! Jak tylko Janusz wspomniał, że marzysz o takiej podróży, pogadałam z Bożenką i wspólnie z naszymi mężami zadecydowaliśmy, że zrobimy Wam taką niespodziankę. - powiedziała pani domu.

- Była niesamowita, w ogóle ostatnio w moim życiu mam same cudowne niespodzianki, aż czasem myślę, że mi się to śni, że naglę się obudzę i wszystko pryśnie! - zachwycała się lekarka.

- Cieszę się, że jesteście szczęśliwi! - w oczach Grażyny pojawiły się łzy.

- Po tych przejściach Janusza z Darią bałam się, że już nikogo nie pokocha i nie zaufa. - mówiła dalej.

- Ja też jak pewnie wiesz, jestem po przejściach. - powiedziała Ewa.

- Tak wiem, Twoja mama mi o tym wspominała. - potwierdziła Grażyna.

- Fajną masz fryzurkę! - spojrzała na synową.

- Chyba niedawno byłaś u fryzjera?

- Tak podcięłam włosy i zmieniłam trochę uczesanie, a była ku temu okazja, bo w tą sobotę byliśmy na weselu u znajomych. Chciałam nawet, na próbę zmienić kolor, ale mój mąż zaprotestował. - odparła pani doktor.

- A na jaki? - zaciekawiła się mama ukochanego.

- Chciałam żeby były jeszcze ciemniejsze.

- Masz bardzo ładny kolor włosów. - stwierdziła teściowa.

- Ty też mamo!

- Muszę Ci się przyznać, że nie bardzo lubię swój kolor blond i cieszę się, że nasze dzieci są brunetami po Marianie. - stwierdziła gospodyni.

- Co robicie kobitki? - zapytał teść, z uśmiechem wchodząc do kuchni.

- Chodzie do nas do pokoju. Zaraz przyjedzie Ula z rodzinką, bo dzwoniła i jak się dowiedziała, że przyjechali Ewunia i Janusz, to powiedziała, że niedługo wpadną! - poinformował je.

- To świetnie! - ucieszyła się mama.

- Idź do nich Ewuś, ja przygotuje coś dobrego na kolacje i do Was dołączę. - odparła.

- To może ja Ci pomogę? - zaproponowała synowa.

Zrobiły zapiekankę z makaronem i dwie sałatki.

- Cieszę się Ewciu, że polubiłyście się tak z Urszulą, bo ani Darii, ani wcześniejszej dziewczyny Janusza takiej Zuzanny, nie lubiła.

- Nie wiem czy o niej wiesz? - spytała starsza kobieta.

- Tak miałam nawet okazję ją poznać!

- Czy coś się stało? - zmartwiła się Grażyna, widząc smutną minę lekarki po tej odpowiedzi.

- Nie nic. - zaprzeczyła Ewa starając się uśmiechnąć, ale na samo wspomnienie tej Zuzy robiła się zła. Przecież nie może powiedzieć matce męża, że przez tą kobietę o mało nie doszło by do ślubu.

Pani księgowa jednak zdawała się czekać na bardziej wyczerpującą odpowiedz, spoglądając na nią. Nie za bardzo wiedziała, jak ma z tego wybrnąć, ale wybawiło ją z kłopotu wejście Uli.

- Cześć co słychać, co porabiacie? - zawołała.

- O coś pysznego! - od razu spróbowała jednej z sałatek.

- Cześć kochana! - obie się z nią serdecznie przywitały.

- Jak się masz?

- Dziękuje dobrze. - odpowiedziała.

- Czemu nic nie mówiłaś, że będzie? - zwróciła się do bratowej.

- Dzwonię do taty, a on mi mówi, że jesteście.

- Przecież Ci wspominałam, że chcemy wybrać się w góry. Wstąpiliśmy tu przejazdem, bo jutro jedziemy do Zakopanego. - tłumaczyła żona brata.

- Rzeczywiście teraz sobie przypominam!

- Dziewczyny chodźmy do naszych panów, bo pewnie już zgłodnieli i się niecierpliwią. - wtrąciła się mama.

Siostrzeńcy Janusza, kiedy tylko zobaczyli ciocię Ewę, bardzo się ucieszyli.

- Oni cię bardzo polubili! - zauważyła Urszula, widząc radość synów, bawiących się z ciocią.

- Ja ich też! - śmiała się Ewa.

- Zdaje się jednak, że ta wesołość, to nie tylko na mój widok! - stwierdziła kiedy spostrzegła, że chłopcy po jakimś czasie pobiegli do Freda i zaczęli mu rzucać piłeczkę, którą on, merdając ogonem, ochoczo im przynosił.

- Częstujcie się kochani! - zachęcała wszystkich Grażyna.

- Jak długo zamierzacie zostać w górach? - zainteresował się Szymon.

- Niestety tylko do piątku. - odpowiedział z lekkim żalem w głosie Janusz.

- Czemu tak krótko? - dziwiła się, jego siostra.

- W sobotę musimy być już w Warszawie, bo w niedzielę mamy chrzciny, a poza tym w przyszły poniedziałek wracamy do pracy. - wyjaśnił.

- Czyje chrzciny? - dopytywała się nauczycielka.

- Małego Dawidka synka Eli. - odpowiedziała Ewa.

- Pamiętasz, poznaliście go!

- Tak pamiętam. - potwierdziła Ula.

- A czy macie już zamówione kwatery w Zakopanem? - spytał ojciec.

- Tak mamy, załatwiliśmy je już jakiś czas temu. - odparł syn.

- Naprawdę to było rezerwowane wcześniej?

Ula zadała retoryczne pytanie i mrugnęła porozumiewawczo okiem, w stronę bratowej.

- Tak. - potwierdziła wyżej wymieniona z lekkim uśmiechem, odwzajemniając mrugniecie.

- A mało brakowało, a trzeba by było wszystko odwoływać! - stwierdziła, wymownie patrząc na brata. Ten słysząc to, zrobił się czerwony.

- To mówicie, że już za tydzień wracacie do pracy, patrzcie jak to szybko minęło? Pamiętam jak na weselu cieszyliście się, że będziecie mieć cały miesiąc urlopu! - zaśmiał się Szymon, starając, się rozładować atmosferę, gdyż zauważył, że coś nie jest w porządku.

- Fakt to już prawie miesiąc! - powiedział z wymuszonym uśmiechem Janusz, próbując opanować zdenerwowanie. Przygarnął żonę ramieniem i pocałował ją w policzek

Po kilku minutach wrócił wszystkim dobry humor, bo gospodarz domu opowiedział parę kawałów i reszta wieczoru upłynęła bardzo miło.

Następnego dnia, późnym popołudniem kiedy Ewa i Janusz przyjechali do Zakopanego przywitała ich piękna słoneczna pogoda. Widok na góry był po prostu cudowny. Naszej pani doktor mimo, że teraz była tu z mężem i wspólnie chodzili po szlakach, to i tak ciągle przypominały się czasy kiedy bywała, tu z Krzysztofem. Te wspomnienia nie dawały jej spokoju, co sprawiło, że posmutniała.

- Czemu jesteś taka smutna, czy nie podoba ci się tutaj, a może to przez ten incydent u moich rodziców? - zaniepokoił się ukochany, któregoś dnia, spoglądając na nią.

- Podoba mi się tutaj bardzo, przecież ci mówiłam jak lubię te miejsca! - zachwycała się. Nie chodzi mi również o Twoją sprzeczkę z Ulą! - dodała.

- Ja się z nią przecież nie pokłóciłem, jak po tym wszystkim wyszliśmy na chwilę do kuchni, to mnie przeprosiła za to co powiedziała. - odparł.

- Chodź jak myślę teraz o tym, to Ulka miała rację, o mały włos mogłoby nie dojść do naszego ślubu. - przyznał.

- To jak nie powiesz mi co cię trapi? - zapytał z uśmiechem.

- Mogę ci powiedzieć, ale nie wiem czy nie będziesz zły?

- Obiecuje, że nie będę.

- Muszę Ci się do czegoś przyznać. Kiedy sobie tak chodzimy po tych pięknych miejscach, to przypominają mi się czasy, jak przyjeżdżałam tu z Krzyśkiem. Ja się chyba nigdy nie uwolnię od tych moich wspomnień. - popatrzyła na niego trochę zaniepokojona, nie wiedziała, jak on zareaguje na to co usłyszał.

- Ja też bywałem tu z Darią.

- Słuchaj, każde z nas ma jakieś wspomnienia i pewnie nigdy ich nie wymażemy z naszej pamięci. Zresztą nie wiem czy chciałbym je wymazać! - powiedział poważnym tonem.

- Teraz postaram, żebyś ze mną też miała wiele pięknych wspomnień stąd! - uśmiechnął się, przytulił ją do siebie i zaczęli się całować.

- Co ty robisz, całujesz mnie tak publicznie przy ludziach? - To nie wypada! - śmiała się.

- Ojej wypada, wypada, przecież widzisz kochana, że tu wszyscy są na luzie!

- Rzeczywiście chyba dobrze się tu czujesz, widać to po tobie! - zaczął ponownie rozmowę po jakiś czasie, zauważywszy, że po tym co mu wyznała, była już o wiele pogodniejsza.

- O tak, tu jest bardzo pięknie! - spojrzała z radością w dal.

- Spędzaliśmy tu dość często urlopy z rodzicami, wpadałyśmy z dziewczynami, a potem z nim! - wspominała.

- A z Wiktorem? - zapytał.

- Nie z Wiktorem, nie. - zaprzeczyła.

- Obiecuje Ci, że będziemy tu spędzać część naszego urlopu kochanie! - powiedział.

- Już to widzę, przy naszej pracy pewnie nie będziemy mieć na to czasu! - zaśmiała się.

- Jesteś pewna? - spytał, trochę zaskoczony.

- Prawie w stu procentach. Ja jak do tej pory jeszcze nigdy nie wzięłam całego urlopu na raz, zawsze brałam po kilka dni. - stwierdziła.

- Teraz wzięłaś! - zauważył z uśmiechem.

- Teraz to co innego! - szepnęła mu do ucha.

- Jak wrócimy na dyżury, to znowu ciągle będziemy zmęczeni. - odparła.

- Wiesz co Wojtek na weselu u Piotra, wspomniał, że jak wrócimy do pracy, to chce ze mną o czymś pogadać. Ciekawe o czym? - zastanawiała się.

Proszę o komentowanie tego rozdziału lub całego dotychczas powstałego opowiadania. Zachęcam też do odwiedzania mojego bloga i czytania rozdziałów, które będą powstawać. Proszę poleć mojego bloga i opowiadanie innym np swoim znajomym. Będę wdzięczna za opinie na jego temat również na meila.